De actieve stof waar het in de cordyceps paddenstoel om gaat, cordycepine, is een analoog van adenosine, een van de 4 basen van RNA, die maar een klein beetje afwijkt van adenosine en daardoor een enorme invloed uit kan oefenen op tal van processen in de cel die te maken hebben met overdracht van genetische informatie. En dat omvat alle fysiologische processen die verantwoordelijk zijn voor de groei en de dood van cellen, maar ook van virussen. Niet alleen dat , maar ook de stofwisseling (het metabolisme) wordt bepaald door de aanwezigheid van adenosine op de juiste plek, het juiste moment en in de juiste hoeveelheid.

Er huist in de cel een enzym, adenosine deaminase, dat een deel van de adenosine (de aminogroep) en daarmee ook van cordycepine kan afbreken, waardoor de werkzaamheid van cordycepine in no time wordt geïnactiveerd. Dat betekent dat oraal of intraveneus toegediend cordycepine, lees Cordyceps, in de kortste keren niet meer actief is.
En wat kun je daartegen doen? Hoe hou je cordycepine actief na inname? Er zijn 2 mogelijkheden: Zorgen dat het enzym de cordycepine niet meer kan afbreken door de structuur ervan te veranderen, dus groepen eraf te halen of eraan toe te voegen zonder de functie te veranderen. Bijvoorbeeld door andere groepen toe te voegen zolang het molecuul in de circulatie blijft die het eenmaal op de plaats van bestemming aangekomen weer verliest zodat het ter plekke weer werkzaam wordt.

Meer voor de hand liggend is mogelijkheid twee: het cordycepine inpakken zodat er geen afbrekende enzymen bij kunnen komen. Het pakketje met cordycepine moet dan wel weer open bij gebruik door de cel; dat moet op het juiste moment en op de juiste plek gebeuren. Daarvoor is de liposoom uitgevonden.

Een liposoom is een klein bolletje, een z.g. nanopartikel, omgeven door een vettige wand, in wetenschappelijk termen een dubbele fosfolipde -wand, met een waterhoudende kern waarin verschillende stoffen kunnen zijn opgelost die niet zonder meer door de lipide wand heen naar buiten kunnen passeren. Vettige stoffen, die niet oplossen in water verbinden zich met de wand. Daarom kan een liposoom zowel wateroplosbare als niet-wateroplosbare stoffen dragen. Liposomen kunnen die stoffen in een levende cel brengen door met de wand van die cel te associëren en op die manier hun inhoud in de cel te brengen. Dat is dus heel handig om grote moleculen die normaal niet door de celwand heen kunnen dringen toch in de cel te brengen. Denk hierbij aan DNA, RNA en sommige drugs. Het bijzondere is dat het liposoom afhankelijk van zijn samenstelling, of liever gezegd van de vetzuursamenstelling van z’n lipide wand, zoekt naar de meest geschikte plek om te hechten en te associëren. Deskundigen kunnen liposomen maken die niet alleen stoffen beschermen tegen een vijandige omgeving maar ze ook nog eens kunnen doen associëren met specifieke cellen naar keuze.